Na vele jaren van zoeken. Vervellen. Afpellen. Opnieuw beginnen. En toch weer dezelfde thema’s tegenkomen. Na al dat werken. Begin je je te realiseren dat het draait om een ding. Jezelf zijn.

Maar dat simpelweg jezelf zijn is zo in-gewikkeld. Zeker als niemand jouw Zelf gespiegeld en bekrachtigd heeft. Dus ging je naar anderen kijken. En je ermee identificeren.

En zo leerde je erbij te horen. Geaccepteerd te worden. Door de buitenwereld. Maar dat ging -zo realiseer je nu- ten kostte van je ware Zelf. En die pijnlijke constatering is de eerste stap.

Je bent helemaal niet wie je dacht te zijn. Je bent niet wie anderen dachten dat je was. Je bent eigenlijk een charlatan. Die geloofde in zijn eigen leugentjes. Om bestwil uiteraard.

Alle oude concepten vallen in duigen. Je hebt tijd nodig. Om in deze chaos je Zelf terug te vinden. Je ademt. Je voelt druk. Radeloosheid. Je hebt het warm. Je huilt.

Dan realiseer je je Zelf. Er is niets dat verborgen wil blijven. Ik ben alles wat ik niet dacht te zijn. En alles wat anderen dachten dat ik niet zou zijn.

De tiran en de vrijheidsstrijder. De leugenaar en de waarheidzoeker. De deuger en de deug-niet. De onzekerheid en het zelfvertrouwen. De kramp en de overgave.

Na je ont-maskering en zelf-onthulling kun je eindelijk je Zelf realiseren. En ont-dek je dat we allemaal in hetZelfde schuitje zitten. Op een woelige oceaan. Die eindelijk tot rust kan komen.