Mijn grootste angst. In de steek gelaten te worden. Als jongetje stond ik op de trap. Te luisteren of mijn ouders nog wel in de kamer waren. Het geluid stelde gerust. Tot ik weer in bed lag.

Ik kreeg de angst eronder. Door ‘pseudo-autonoom’ te worden. Niemand nodig te hebben. Of te dichtbij te laten komen. De buikpijn als een vriendje weer naar huis ging. Besloot ik nooit meer te willen voelen.

Jarenlang werkte mijn schijn autonomie. Maar zonder dat ik het door had. Hield het Universum een rekening bij. Die met rente terugbetaald moet worden. En waar ik hoofdelijk aansprakelijk voor ben.

Dus dat ben ik het aan het doen. Mijn schulden inlossen. Erkennen dat angst mijn grootste raadgever is geweest. En daardoor dingen scheef groeiden. Die emotioneel recht gezet dienen te worden.

De weg naar echte autonomie gaat niet over rozen. Het is een inwijdingspad. Waar alles wat ik dacht niet waar blijkt te zijn. En goed bedoelde aanwijzingen waardeloos blijken. Behalve die van de meesters.

De afgelopen tijd was louterend. En confronteerde mij alsnog met het thema. Verlating. Op het Autonome Pad is geen bypass. Ik moet er doorheen. En ga er dus doorheen. Met angst en beven.

Ruud van Rijsingen