Mijn grammofoonplaat. De neiging om onderdanig te zijn naar buitenstaanders. En dominant naar mijn gezin. Het duurde even voor ik dit liedje herkende. It’s a sad song.

Ver-eren. Eren wat van ver komt. Vermeende autoriteiten. Voorbijgangers. Ondertussen het nabije neg-eren. De inner circle. En nog nabijer. Het eigen Zelf. De intuïtie. De gut feeling.

Dit patroon komt van ver. Ver voor mijn tijd. Ze wordt overgedragen van generatie op generatie. Maar we leven in een bijzondere tijd. Waarin diepgewortelde patronen getransformeerd worden.

Op het Autonome Pad word je met deze patronen geconfronteerd. Er is geen ontkomen aan. Het Autonome Pad gaat dan ook niet over rozen. Maar dat is niet erg. Integendeel.