Lang geloofde ik in verantwoordelijkheid. Nu zie ik hoe dwaas dit is. Maar ik tuin er nog dagelijks in. Vooral in mijn rol als vader. Die zogenaamde ver-antwoordelijkheid.

Verantwoordelijkheid klinkt nobel. Betrokken. Belangrijk ook. Gewichtig. Alles moet ervoor buigen. Om te beginnen het plezier en de ongedwongenheid.

Ik moet denken aan Pluk van de Petteflet. Mevrouw Helderder. De Torteltuin die betegeld moet worden. Net op tijd herinneren de hasselbramen de ver-antwoordelijken te spelen. De torteltuin en de dieren zijn gered.

Verantwoordelijkheid vernietigt het speelse. Het intuïtieve. Het natuurlijke. Het hier-en-nu. ZaZa. Je leest het eigenlijk al in het woord. Ver-antwoord: ver van een zuiver antwoord.

Door ver-antwoordelijkheden vervreemden we van onze zuivere antwoorden. Van onze echte gevoelens. Intuïtie. Impulsen. En dus van de natuurlijke wereld (kinderen en dieren) om ons heen.

Een droom afgelopen week maakte het mij overduidelijk. Het leven gaat over ‘antwoordelijkheid’. De antwoorden van binnenuit laten komen. Ermee spelen. In plaats van op een afstandje zogenaamd ver-antwoordelijk proberen te zijn.

Mijn confronterende en onvermoeibare leermeester in dit proces: Sabina Oulham. Liefde is oneigenlijke ver-antwoordelijkheid terug geven. Zodat we antwoordelijkheid kunnen ontvangen. En het natuurlijke evenwicht herstellen.

En die hasselbramen kunnen ons daar daadwerkelijk bij helpen…#plantmedicijnen