Vaak nam ik de makkelijke weg. Om gedoe te vermijden. Het leven leuk te houden. Dat werkte goed. Ik was overal welkom. En bijna alle deuren gingen voor me open.

Een deur bleef echter gesloten. Ik sloeg geen acht op op die deur. Tot drie jaar geleden. Onze jongste zoon werd geboren. En zijn oer-moeder uit haar as herrees.

Ze klopte met al haar kracht. Op de gesloten deur. Het stoorde me. Dat gebonk. Waar was dat nou voor nodig. Konden we het niet gewoon gezellig houden? Nee dus.

De gesloten deur gaf uiteindelijk mee. Het bleek de deur naar mijn hart. Het hart dat klopt. Niets uit de weg gaat. Eindelijk. De weg van de meeste weerstand. De tol is hoog. Maar je komt wel ergens.