Trauma ontstaat als je bevriest. Als je niet meer kunt vechten of vluchten in een levensbedreigende situatie. We overleven de situatie. Maar verliezen een stukje helder bewustzijn. Ieder trauma weer. Waardoor we de werkelijkheid niet kunnen zien zoals die is. Niet adequaat kunnen reageren. En geen volledige verantwoordelijkheid voor ons leven nemen.

Het ontdooien van trauma is cruciaal. Om weer helder te kunnen waarnemen. Om adequaat te kunnen reageren. Om volledige verantwoordelijkheid voor ons leven te kunnen nemen.

Deze tijd voelt heel dubbel. Ze kan opnieuw traumatiseren. Maar ze nodigt ook uit in beweging te komen. En eeuwenoude trauma’s te ontdooien. Wat pijnlijk en beangstigend is. Maar waar we op termijn heel wat voor terug krijgen.

Het is onze ‘respons-ability’ kinderen een trauma sensitieve opvoeding te geven. Ze aan te moedigen bij hun eigen gevoelens te blijven. Eventueel een uitzondering te durven zijn. En ook die pijn te doorvoelen. Zodat ze later in staat blijven adequaat te reageren. In actie komen. Bij onrecht. Bij grensoverschrijding. Bij misbruik. Zodat er weer een menselijke samenleving kan ontstaan.