De splinter wel in het oog van de ander zien. Maar de balk in je eigen oog missen. Daar komt het psychologische mechanisme van de 'Projectie' op neer. Mensen projecteren wat af in hun leven. Ik kan erover meepraten.

Projecteren helpt om aan de oppervlakte rust te vinden. Je hoeft niet naar jezelf te kijken. En een probleem in de buitenwereld kun je aanpakken. Fixen. Desnoods met geweld. Hoe anders is dat met de eigen binnenwereld. De eigen psyche. Die laat zich niet dwingen. Die kun je niet even fixen.

Projectie kan een 'onschuldig' fenomeen lijken. Je dicht een buurman minder nobele motieven toe als hij zijn hulp aanbiedt. En roddelt hierover met je partner. Toch maakt ook deze kleine projectie al iets kapot. In de relatie met de buitenwereld. Maar bovenal in de relatie met jezelf.

Ook op grotere schaal zien we de destructieve impact van projectie. Angst wordt in deze tijd geprojecteerd op andere mensen. Die zich aan jouw angst moeten aanpassen. Meester-projecteurders zien we in de politieke elite. Die geen gelegenheid onbenut laten om de bevolking te ver-splinteren.

Vanochtend hoorde ik een bericht over de Canadese PM, Trudeau. Die heeft last van een aantal toeterende vrachtwagenchauffeurs. Die boos zijn op de polariserende maatregelen. Maatregelen die bovendien hun vrijheid en hun werkomstandigheden aantasten. En de economie in een afgrond storten.

De meester-projecteur Trudeau weet zijn eigen balk te versplinteren. Hij vraagt de vrachtwagenchauffeurs te stoppen met toeteren. Ze beperken de bewegingsvrijheid van hun landgenoten. En brengen de economie enorme schade toe. Hij wil ze desnoods dwingen. Hij heeft de aanvoer van benzine en voedsel verboden. Mensen die de vrachtwagenchauffeurs helpen worden gearresteerd. Demo(n)cratie anno 2022.

Ont-splinteren. Reflecteren. Intro-spectie. Het Groene Alternatief. Het Autonome Pad. My Way. En niet langer de High Way. Dat lijkt mij de uitnodiging die de vrachtwagenchauffeurs hem (en ons allemaal) aanreiken. Of projecteer ik nu mijn verlangen op hen?