In de beroemde mythe van Plato zitten een aantal mensen gevangen in een grot. Ze kijken gefascineerd naar de muur voor hen. Ze zien hierop allerlei figuren. Zoals een stoel, en een appel.

De gevangenen zijn onwetend van hun situatie. Ze h

ebben altijd in de grot vertoefd. Ze hebben altijd naar de muur gekeken. Ze zijn zich niet bewust van hun gevangenschap.

Een van de gevangenen wordt onrustig. Door al zijn gedraai weet hij zich op enig moment te bevrijden. Hij draait zich voor het eerst van zijn leven om. Dan ziet hij het vuur achter zich. En de echte appel. En de echte stoel.

Een diepe vreugde komt tot hem. Enthousiast richt hij zich tot zijn medegevangenen. Hij wil delen wat hij ziet. En wat hij weet. De figuren op de muur zijn schaduwen van de werkelijke objecten!

Maar hij wordt uitgelachen. Wat een fantast. Hij nodigt ze vervolgens uit zelf te kijken. Hij wil hun ketens helpen los te maken. Maar dit aanbod wordt weggehoond. Onnodig. Verspilde moeite. Ze zitten prima. Elke dag te eten. En vermaak op de muur.

Plato was een ziener.