De psychologische trukendoos wordt weer uitgepakt. Na het Stockholm syndroom, het Zondebok principe, is het nu tijd voor de Parentificatie.

We spreken van Parentificatie als het kind de rol van de ouder overneemt. Het kind zorgt voor de ouder, in plaats van andersom.

Het overnemen van de ouderlijke positie heeft gevolgen. Het kind verliest zijn eigenheid. Zijn onbevangenheid. Het raakt ontkoppeld van zijn eigen behoeften.

Dit valt de omgeving vaak niet direct op. Het kind wordt juist geprezen voor zijn voorbeeldige gedrag. ‘Je hebt er geen kind aan’. De problemen komen later. Als zijn rol is uitgespeeld.

Deze tijd staat bol van de Parentificatie. Kinderen zijn ineens verantwoordelijk voor de gezondheid van hun ouders en groot-ouders. Braaf werken ze mee. Een glimlach, ijsje of Nintendo als beloning.

Geen probleem toch? Nee, die problemen komen later. Als volwassene. Niet bij het gevoel komen. Ontkoppeld van het lijf zijn. Grenzen niet herkennen. En dus een spoor van vernieling achterlaten. De slachtoffers van nu worden de daders van de toekomst.

En natuurlijk. De daders nu zijn de geparentificeerde kinderen van gisteren. Zich van geen kwaad bewust. Nog een nare bijwerking van Parentificatie…