Een vader op afstand. Letterlijk of figuurlijk. Velen van ons hadden er een. Willen het graag anders doen. Maar zien dezelfde problemen ontstaan. Als het echt op verbinden aankomt. Ik ben daar geen uitzondering op. Echt verbinden is mijn verlangen. Maar tussen droom en werkelijkheid staan vaak praktische bezwaren. Zoals de afwas en de boodschappen. En het brood op de plank. Dus ben ik ook te vaak een afwezige vader. Ondanks mijn goede bedoelingen. En inzichten in hoe het zou moeten. De zwaartekracht van familiepatronen is enorm. Verdoving zoeken in de buitenwereld. Iets te realiseren. Voor elkaar krijgen. De kick daarvan. Alles om de pijn van de afwezigheid niet te hoeven voelen. En even in een roes te leven. ‘Alle prestaties hebben geen waarde, als je hier niet echt aanwezig bent’. Deze les krijg ik steeds opnieuw. Tot mijn grote frustratie. Waarom heeft niemand dit mij ooit geleerd? Een aanwezige vader zijn. Nabij. Verbonden met mijn gezin. Duidelijke focus hebben. Begrenzen waar nodig. Inspireren waar mogelijk. Je bent nooit te oud om te leren…