Er is iets groots gaande. Dat voelt iedereen. Sommigen zeggen dat de mensheid aan het ontwaken is. Uit een eeuwenlange slaap.

Wakker worden is niet altijd aangenaam. Zeker als je nog lekker ligt te dromen. En het buiten koud en guur is. Je zou je liever nog een keer omdraaien. En dat gebeurt dus ook. De struisvogels.

Er zijn natuurlijk altijd al vroege vogels geweest. Die genieten van de zonsopgang. De belofte van de nieuwe dag. Ze willen alles bewust meemaken. Geen seconde verliezen. De groep vroege vogels is snel aan het groeien. Kukeleku!

Maar ontwaken gaat veel verder dan wakker worden. Wakker worden is het begin. De dingen zien zoals ze zijn. Zonder vervorming, verdringing, wishful thinking. Het arendsoog.

Het ontwaken zelf volgt pas later. Door lijfelijk echt te doorvoelen wat je ziet. En ervaren hebt. Door je pijn, angst, verdriet en woede te doorvoelen wordt je lichter. Je komt thuis in jezelf. En krijgt steeds meer aandacht voor het hier en nu. Als een kind. Of uilskuikentje.

De shock van het wakker worden hebben velen de afgelopen twee jaar geabsorbeerd. Ze zijn opgestaan. De volgende fase breekt aan. Het echte werk. Het trotseren van de kou. En de koudwatervrees. Vogels maken gebruik van een wonderlijk intern mechanisme (‘rete mirabile’) om wintertenen te voorkomen. Wij mensen beginnen dit principe ook te activeren. Met dank aan de Ice Man.

Zo ontkoppelen we onszelf van oude gewoonten. Comfort. Afhankelijkheden. En gaan we de eerste glimpen ontwaren van ons ware potentieel. Onze autonomie. Ik zie uit (en soms op) naar wat er gaat komen. Koud hè!