En dan wordt aangekondigd dat de snelweg wordt afgesloten. Voor onbepaalde tijd. Ooit zal ze weer open gaan. Maar wanneer kunnen ze niet zeggen.

Mensen haasten zich naar de snelweg. Voor een laatste tankbeurt, shotje cafeïne en broodje (on)gezond. De file is nog langer dan normaal. De uitlaatgassen adembenemend. En de herrie oorverdovend.

Een dag later ligt de snelweg er uitgestorven bij. Een enkele skater waagt het erop. Maar de camera’s zijn intelligent. En de politie snel ter plaatse. De skater wordt afgevoerd. De snelweg moet leeg blijven.

Een groot deel van de bevolking volgt het proces. Aan de beeldbuis gekluisterd. Dag in dag uit. De tijd dodend. Nieuwsgierig naar de veroordeling van de skater. En smachtend naar heropening van de snelweg.

En jawel. Het wachten wordt beloond. Na maanden gaat de snelweg open. Een rijbaan slechts. En verplicht blazen in een zakje. Om de vijftien kilometer. Dat veroorzaakt weer flinke files. Maar dat mag de

pret niet drukken. ‘We mogen weer’.

De skater belooft beterschap en komt weg met een taakstraf. Plastic zakjes prikken. Naast de snelweg. Zijn longen volzuigend met giftige uitlaat gassen. Veroordeeld tot de weg van de minste weerstand. Zijn skateboard staat te koop.

Enkele automobilisten houden het voor gezien. Zo hoeft het niet meer. De benzine is ook niet meer te betalen. Ze horen via via van een kronkelig pad. Dwars door de natuur. En besluiten de stoute schoenen aan te trekken.

De stilte is wennen. De bessen zuur. Het water koud. Maar na enige tijd komt er een blos op hun wangen. En veranderen de gedachten. Ze voelen zich lichter. Er begint een besef te dagen. De snelweg liep altijd al dood…

Wordt vervolgd….

(Cliffhanger: volksopstand na invoering van rekeningrijden)