De snelweg is weer open. Maar de benzine veel te duur. En echte voeding onbetaalbaar. De bevolking zit met een patatje oorlog voor de buis.

Beelden van tanks. Onderweg naar het verre buitenland. De boodschap. We mogen niet klagen. Het kan veel erger. Bovendien de snelweg is in theorie open.

En dus wordt de President herkozen. Hij belooft een veilige en schone toekomst. Die wel een prijs heeft. Voor niets gaat alleen de zon op. En die kun je beter mijden volgens hem.

En zo lijkt de rust weder gekeerd. Geen boze vrachtwagenchauffeurs meer. Maar prachtig blinkend asfalt. Ruim baan voor de Tesla’s en de tanks. En zo nu en dan een gekke camper.

De President wordt bijgepraat. Het gaat de goede kant op. De tanks zijn verstuurd. De kronkelpaadjes zorgvuldig afgesloten. De groep eigenwijze wandelaars verlaat massaal het land. Veelal in een oude camper.

Deze stille exodus haalt de krant niet. Daarin vooral foto’s van de President. Die de handen schudt van nieuwkomers. En zelfs een kamer beschikbaar stelt. Van zijn buurman weliswaar. Geen journalist die vragen stelt.

De campertjes vinden elkaar. Ze rijden in colonne op de snelweg. Fysiek en digitaal. Op weg naar het beloofde land. Een leeg land. Met fruitbomen. Schone rivieren. Veel zon. En hopelijk elkaar.

Ze hebben afscheid genomen. Van hun vrienden. Familie. Collega’s. Gewoonten. Verslavingen. Een leven zonder krant. Zonder onderwijs. Zonder President.

De moderne vluchtelingen hopen op tijd te arriveren. Voor de benzine nog duurder wordt. Of ze teveel minpunten scoren. In het nieuwe Krediet Systeem.

Wordt vervolgd…. Cliffhanger: The Tribe Re-United