Sinds vorige week voel ik dat mijn focus bewuster naar meer gronding beweegt. Een stuwend gevoel dat mij daarnaar toebrengt. Vastberadenheid. Om nu eindelijk de wortels goed stevig in de grond te zetten en daar vast te houden. Van binnen voel ik dat het soort van noodzakelijk is voor het Collectieve Veld en uiteraard voor mijn persoonlijk veld die overigens weer onlosmakelijk verbonden zijn met elkaar. Voor het werk wat ik en velen anderen hierin te doen hebben. En geroepen worden om daar stabiliteit in te bieden, om het te dragen, het uit te lijnen. Het zijn frequenties, geluids/trillingsgolven, een diep gevoel van weten, overgave aan dat wat zich aandient, het grote mysterie.

Wat speelt er veel, bewust en onbewust, in onze wereldwijde samenleving. Wat komt er veel aan informatie en gevoelens vrij. Onderweg naar het vrijkomen van het durven Vrij zijn. Onze eigen autonomie neerzetten in de wereld. De autoriteit weer terughalen naar jezelf. Het woord blijft 'ongekend' dat ik maar blijf zeggen. Echt ongekend van wat ik zelf allemaal dagelijks voel en heb door te werken en te integreren. Ongekend waar we nu voor staan en wat er wel niet allemaal voor nodig is om stap voor stap dit proces te doorlopen.

Gronding is de basis. De basis van ons zijn. Dat is is wie wij zijn in dit lichaam. Belichamen. Het voelen van je heel je lijf. In de materie. Als mens hier op aarde zijn. Je kunnen thuisvoelen in je lijf en daar een gevoel van berusting in kunnen vinden. Een berusting die stevigheid geeft. Een anker is wanneer het flink om je heen stormt. Het is je veiligheid. Je kalmte. Je beheersing. Het is jouw recht. Het is waar de uitlijning van ons systeem begint en waar het echte 'werk' begint.

De aandacht gaat naar onder in mijn lichaam en 'stuur' ik intuïtief elke keer daar naartoe. Mijn wezen vraagt hierom. Door een stevige en actieve gronding (ik zeg bewust actief, want ik ervaar het als een noodzakelijke, constante 'awareness' wil het haar werk kunnen doen) kan ik namelijk situaties ter plekke verwerken. Er is ruimte en aandacht voor de emoties, voor dat wat er gevoeld wil worden en weet ik welke actie/handeling ik heb te activeren eventueel. Het is hierdoor dat de oplossingen zich vanzelf aandienen, omdat de focus op het proces van verwerken ligt. Het is van hieruit dat ik het leven kan dragen.

Dat is wat er nu van 'ons' gevraagd wordt. En ik ga ervoor. Hoe zwaar en moeilijk en geraakt ik kan zijn. Met zelfvergeving elke keer weer terug naar de focus. Jij ook?!

Veel liefs en sterkte, Sabina Oulham