Het psychologische virus. De neiging ons Zelf te maskeren. Anders voor te doen. Omdat er zogenaamd iets mis met ons is. Sterker. Slimmer. Mooier. Fake it. Till you make it.

We maskeren ons echte Zelf. Onze diepste gedachten. Stoutste dromen. Uit angst voor afwijzing. Onbegrip. Uitsluiting. En zo leven we samen. Zonder elkaar te kennen.

Er is maar één ontnuchterende remedie. De waarheid. Over dat wat zich in ons afspeelt. Ons ware gezicht. Inclusief de bagger. De leugens. En het daderschap.

De waarheid geneest. Dat zie ik dagelijks. Zo was er een man die jarenlang had beweerd iemand te hebben gedood. Hij vertelde dit erg overtuigend. Tot in de kleinste lugubere details.

Zijn partner had hierin geloofd. En ging mee in zijn wens. Om het er nooit met iemand over te hebben. Want dan zou het uit komen. En konden ze niet meer samen zijn.

Hij heeft onlangs opgebiecht. Dat dit een grote leugen is geweest. Uit onzekerheid. Om haar te imponeren. Een leugen. Die hun hele relatie vertroebelde. En die nu aan het licht mocht komen.

Zij kon hem ontvangen. De waarheid. En hem zien voor wie hij is. Ondanks veroordelingen uit haar familie. ‘Zo iemand verandert nooit’. Ik mag getuige zijn. Van deze hoopvolle ontmaskering.