Voetbal en Vrouwen. Daar konden we eindeloos over praten. Alles werd geanalyseerd. Tactieken besproken. De wedstrijd naar je hand zetten. Dat was het grote doel.

Toen werd ik vader. En veranderde alles. De uitgedokterde tactiek kon in de prullenbak. A whole new ball game. Zonder inwijding. Of vruchtbare analyses.

Toch moet je aan de bak. Ik dook in mijn herinnering. En zag vaders in de voetbalkantine. Stomdronken door hun vrouw naar buiten worden gesleurd. Tot hilariteit van ploeggenoten.

Ik zag de weekendjes weg. Vaders vol branie in de kroeg. Buiten de deur honger krijgen. En niet altijd thuis eten. Zes weken nadat hun zoon ter wereld kwam.

Ik zag mijn eigen vader. Geen uitspattingen. Alles onder controle. Zichzelf opofferend. Ten kostte van spontaniteit. En avontuur. Twee uitersten. Waar ik uit kon putten.

Gisteren zag ik een verse vader. Hij vertelde hoe zwaar het hem viel. Hoe hij extreem getriggerd werd door het huilen van zijn kindje. Zijn woede. Onmacht. En zijn schaamte daarvoor.

Hij brak. Ik voelde compassie. Herkenning. Vader op de tast. Spontaan pakte ik wat playmobil poppetjes. En daar stonden ze. De vele generaties mannen voor hem.

Het beeld drong door. Al die mannen. Ze wisten niet waar ze aan begonnen. Tastend in het

duister. Konden nergens terecht. Hielden zich groot. En verloren de verbinding.

Hij niet. Hij huilde de tranen van alle mannen voor hem. Gaf woorden aan zijn demonen. En zette zijn masker af. De sessie maakte diepe indruk op me. Mannenpraat. Zo kan het dus ook.