Door de eeuwen heen zijn ze er geweest. Mensen die de klok luidden. En wisten waar de klepel hing. Met gevaar voor eigen leven. Uit liefde voor de mensheid. Die niet altijd van twee kanten komt.

Een klokkenluider verstoort de rust. De weldadige slaap. En wordt daarom dikwijls vervloekt. Zelfs door zijn eigen familie. Een zwaar beroep dus. Klokkenluiden.

Maar de klokkenluider mag niet klagen. Hij koos er toch zelf voor? Herrie te schoppen. Te vloeken in de kerk. Eigen schuld. Dikke bult. De mensheid lijdt niet met hem mee.

Al denkt de klokkenluider daar anders over. De mensheid lijdt voortdurend. Dat is precies wat hem motiveert. Om zichzelf te offeren. En de strontkar. De pek met veren. Voor lief te nemen.

De dag van de klokkenluider. Ik geloof niet dat hij bestaat. We hoeven er dus niet op te wachten. Vandaag is een mooie dag. Om je achter de klokkenluiders te scharen. En met hen mee te leven.