Onze taal bevat versleutelde aanwijzingen. Om de weg naar ons Zelf terug te vinden. Ik zag vandaag een vrouw van tegen de zestig. Haar hele leven hard gewerkt. In de eierindustrie. Door een ongeluk begin dit jaar zit ze thuis. En inmiddels is ze afgekeurd. Ze zit de hele dagen 'jankend' op de bank. Tot haar grote frustratie. Dit wil ze niet. 'Help me'. Ik zeg haar dat ik haar niet kan helpen. Haar wanhoop is zichtbaar. Dan vertelt ze over haar jeugdtrauma's. Waar ze haar hele leven van weg probeert te rennen. Door heel veel te werken. Maar de eierschaal is stuk. Haar overlevingsmechanisme werkt niet meer. De dooier ligt open en bloot. 'Own your shit', zeg ik. Haar ogen vlammen vuur. Ze vindt dat ik haar kleineer. Ik schrijf het woord op. Klein-eren. Na de woede komt verdriet. Het is niet ik die haar kleineert. Het is het kleine meisje in haar dat werd gekleineerd. De 'kleine' werd niet geëerd. Moest zich schikken. Een slag in de rondte werken. Dat is wat nu gezien en gevoeld wil worden. Ze vraagt nog een paar keer wat ze nu moet 'doen'. Ik lach. 'Deze grammafoonplaat uitzetten'. Ze lacht mee. Ze voelt zich niet gekleineerd. Dat stemt hoopvol. Het kleine meisje is gezien. We maken een nieuwe afspraak.