Aanpassen. De minst herkende trauma respons. Vechten, vluchten of bevriezen zijn zichtbare fysieke overlevingsmechanismen. Aanpassing is de psychologische variant. Onzichtbaar. Een ultieme poging om sociaal te overleven. En geaccepteerd te worden.

Aanpassing komt veel voor. Het helpt om soepel door het leven te gaan. Gedoe te omzeilen. En conflicten te vermijden. Toch betaal je vroeg of laat de rekening. Inclusief woekerrente. Daarom zou 'fawning' meer bekendheid mogen krijgen.

Vanochtend zag ik een jonge vrouw. Ze vertelde hoe een buurman een oogje op haar had. En haar iedere week vroeg of ze iets wilde drinken. Ze wilde dit helemaal niet. Maar durfde geen duidelijk nee te zeggen. En dus bleef hij haar benaderen.

Ze had als kind geleerd niemand teleur te stellen. Haar moeder kon weinig tot niets hebben. Als kind moest ze haar behoeften ontkennen. En haar grenzen negeren. Tot de dag van vandaag. Beter een goede buur als een verre vriend...

Aanpassen leer je als je ouders de buitenwereld belangrijker vinden dan jouw behoeften. Het wordt een tweede natuur. Maar je lichaam liegt nooit. En zal je blijven herinneren. Tot het verborgen liefdes-trauma aan het licht komt. En je eigen wil weer tot leven gewekt wordt.