Binnen de psychologie zijn er tal van stromingen. Niet zo gek op het eerste gezicht. De menselijke psyche kan zich in allerlei bochten wringen. En iedere bocht vraagt een unieke aansturing. Maar toch. In de lesauto wring je je ook niet in alle mogelijke bochten. Je leert de auto besturen. Het verkeer te lezen. Daarna kun je op iedere bocht adequaat reageren. Moeten we dit principe niet ook op de psyche toepassen? Ik geloof van wel. Dat geloof ik al ruim twintig jaar. Vanaf het moment dat ik kennismaakte met de existentiële psychologie. De bijbel van de existentiële psychologie is geschreven door Irvin Yalom. Hij doorkliefde de menselijke psyche. Met hulp van de psychologische voorouders. De filosofen. Hij stuitte op simpele wetmatigheden. Gebaseerd op de vier existentiële angsten. De angst voor Zinloosheid. Voor Isolement. Voor Ver-antwoordelijkheid. En voor de oerangst. De Dood. Angsten die we tijdens het leven proberen te vermijden. Maar daardoor onbewust juist ons gedrag beïnvloeden. Dit vermijdingsgedrag vreet energie. En maakt dat we onze bestemming missen. En vroeg of laat grijpen de angsten ons alsnog bij de keel. Dubbel genaaid dus. Yalom moedigt ons daarom aan alles aan te gaan. Onze angsten in de ogen te kijken. Inclusief de angst voor de Dood. Deze tijd katalyseert de oer-angsten. Die ik zo mooi op afstand dacht te houden. Nee dus. Ook ik heb ze te doorleven. Tegen Wil en Dank. En dat zonder de bijbel van Yalom. Die is weggegeven.