Het is eigenlijk zo simpel. Als emoties geuit worden lossen ze op. Waarom doen we dan zo ingewikkeld over onze emoties? Waarom kroppen we zo vaak onze frustraties, woede, verdriet en pijn op?

Ik kan alleen maar voor mezelf spreken…maar als iedereen om je heen zijn emoties inslikt, dan stop je er op een dag ook mee. Enige tijd later kom je er niet eens meer bij. De e-motie is naar binnen geslagen. Dat is trauma. Het bevriezen van de natuurlijke stroom.

Ik merk de laatste tijd dat mijn emoties nu en dan los komen. Mijn muur aan beschermingsmechanismen en ontwortelde willetjes heeft zijn langste tijd gehad. Ze werken niet meer. Man man man. Het is de hoogste tijd ze echt te ont-man-telen. Maar ook zo moeilijk. Zo diep verankerd. Als een virus dat steeds weer oplaait.

Misschien is er iets groots nodig. Iets wat alle vaste grond onder je voeten vandaan slaat. Een crisis die zijn weerga niet kent. Waardoor je al je angst, je onzekerheid, je pijn en je verdriet ineens weer voelt.

Misschien gebeurt dit alles wel voor mij. En voor alle mannen die op het punt staan te breken. Wie zal het zeggen. Ik geloof dat we daar ons voordeel mee kunnen doen. Mits de crisis lang genoeg aanhoudt.

Zou daar een motie voor ingediend kunnen worden? ‘Horende de beraadslaging…verzoekt de regering…deze crisis pas als beëindigd te beschouwen als alle mannen hun onderdrukte e-moties geuit hebben…en gaat over tot de orde van de dag’.