De Zin Van Het Bestaan. Zo luidt de titel van het indrukwekkende boek van Victor Frankl. De Joodse psychiater die gedurende WOII werd afgevoerd naar een concentratiekamp. Temidden van alle verschrikkingen ontdekte hij betekenis in de ervaring die hij moest doormaken.

Hij leerde nog meer de diepte van de menselijke psyche kennen. Het diepste donker en het grootste licht. Wat hij ontdekte en leerde wilde hij overbrengen. Dat gaf hem de kracht om het concentratiekamp te overleven. De mens die betekenis vindt in de waanzin zal fysiek en psychologisch overleven. De mens die geen betekenis vindt zal in een existentieel vacuüm belanden en psychologisch verdrinken.

Hier gaat het om in deze tijd. Veel mensen ont-dekken juist nu de werkelijke zin van hun bestaan. Alle oppervlakkigheid en opvulling valt van ze af. Ze komen in contact met een innerlijk weten, een helderheid, die ze door willen geven.

Anderen blijven nog zoeken buiten zichzelf. De gehechtheid aan schijnzekerheden en surrogaten voor de ‘real thing’ is nog te sterk.

Dat heb ik zelf ook aan den lijve ondervonden. Alleen een enorme crisis kan dit veranderen. Een crisis die al je overtuigingen overhoop blaast en je dwars door je diepste angsten heen leidt.

Dat is wat we nu collectief mogen meemaken. De enorme crisis die ons potentieel kan transformeren. Individueel en collectief. Die betekenis ervaar ik tenminste. Dat geeft een krachtig en vervullend gevoel. En compenseert ruimschoots de te missen restaurant- en bioscoopbezoekjes…