Tot de laatste druppel ging hij leeg. Geen greintje genade. En dat na een proces waarin hij de jury schaakmat gezet had. En er niets overeind bleef van de aanklacht tegen hem.

Maar ja. Gelijk hebben en gelijk krijgen zijn twee verschillende dingen. Dat wist Socrates. Hij bleef daar kalm onder. En praatte zijn laatste uren onbekommerd met zijn leerlingen.

Socrates vreesde de dood niet. Hij geloofde in de onsterfelijkheid van de ziel. Een goed mens heeft niets te vrezen. Hij had in waarheid geleefd. En de mensen een spiegel voorgehouden.

En precies dat schoffeerde de jury. En de mensen van Athene. Hij nam nooit de makkelijke route. Hij spaarde niemand. Ook zichzelf niet. ‘Ik weet dat ik niets weet’.

Socrates was verticaal uitgelijnd. Vrij van angst. Autonoom. Hij erkende geen autoriteit buiten zichzelf. En spoorde zijn medemensen aan hetzelfde te doen.

De ziel van Socrates leeft voort. We komen hem in deze tijd ook weer tegen. Mensen die onbevreesd staan voor hun waarheid. En bereid zijn de gifbeker tot de laatste druppel leeg te drinken.