In de Transactionele Analyse wordt de Dramadriehoek beschreven. Veel menselijke interactie is te begrijpen met hulp van de Dramadriehoek. Ook weer in deze tijd.

Binnen de Dramadriehoek worden drie rollen onderscheiden: de Redder, het Slachtoffer en de Aanklager. Mensen nemen onbewust een van deze rollen op zich in het contact met anderen. Welke rol precies kan per situatie verschillen. Wat de rollen gemeen hebben is dat ze allemaal tot verlies en drama leiden.

De Redder wil anderen redden. Hun problemen oplossen. Onbewust denkt de Redder: ‘Ik ben ok en jij bent niet ok’. Het redden van anderen geeft de Redder even een goed gevoel. Maar het kost veel energie. En o wee als de ander niet gered wil worden…

Het Slachtoffer maakt zich afhankelijk. Hij laat anderen (lees: Redders) zijn problemen oplossen. Het Slachtoffer wil geen eigen verantwoordelijkheden dragen. Onbewust denkt het Slachtoffer: ‘Ik ben niet ok, jij bent ok’. Het medelijden en medeleven van anderen geeft het Slachtoffer een goed gevoel. Maar nieuwe problemen blazen hem weer snel omver.

De Aanklager bekritiseert anderen. Hij weet alles beter, maar blijft zelf op afstand. Onbewust denkt de Aanklager: ‘Ik ben ok, jij bent niet ok’. Afgeven op anderen geeft de Aanklager even een goed gevoel. Maar hij draagt niet constructief bij aan een betere wereld.

We zien in deze tijd veel Redders opstaan. Filantropen als Bill Gates en George Soros menen de mensheid te moeten redden. Politici als Hugo de Jonge en wetenschappers als Marion Koopmans gaan in hun slipstream mee. Ze genieten zichtbaar van de roem en de positieve aandacht. Ze menen een voorbeeldfunctie te vervullen.

Ook de grote groep Slachtoffers wordt zichtbaar. Ze omarmen kritiekloos de hulp van de Redders. Ze dragen hen op handen. En zien eventueel wangedrag door de vingers als tegenprestatie. Slachtoffers vinden we in alle lagen van de bevolking. Een wetenschappelijke opleiding maakt allerminst immuun.

Dan nog de Aanklagers. De bet-weters. Die van afstand commentaar leveren op zowel de Redders als de Slachtoffers. Ze doorzien de hypocrisie van de Redders. En verachten de kritiekloze Schapen. Thierry Baudet zou je als publiekelijk zichtbare Aanklager kunnen zien.

Het probleem is dat de Redders, Slachtoffers en Aanklagers allemaal menen bij te dragen aan een betere wereld. Maar onbewust het drama voeden dat zich aan het ontvouwen is.

Zowel Redders, Slachtoffers als Aanklagers raken geïdentificeerd met hun rol. En kunnen vanuit die rol niet meer authentiek handelen. Ze kunnen de ander niet meer als mens zien met eigen behoeften en unieke kenmerken. En zijn blind voor hun eigen ego-isme.

Als de Redder merkt dat de ander niet gered wil worden, is hij gekwetst. En verandert hij spontaan in een Aanklager. ‘We weten vrij precies waar ze wonen’.

Als het Slachtoffer niet snel genoeg gered wordt verandert ook hij in een Aanklager. ‘Ik sta verdomme al een halfuur te wachten op die booster.’

En de Aanklager voelt zich Slachtoffer van de dreigementen van de voormalige Redders. En spant daarom een rechtzaak aan.

Wat een drama. Verslavend voor sommigen. Maar als we niet oppassen ontaarden de inleidende beschietingen in een echte oorlog. De uitweg uit deze klucht is minder spectaculair: zelf-reflectie.

We moeten in onszelf de Redder, het Slachtoffer en de Aanklager gewaar gaan worden. En naar ze glimlachen. De rollen loslaten. Authentiek gaan leven. Onszelf en elkaar volledig accepteren. Niets opleggen, of gaan beschuldigen. ‘Ik ben ok en jij bent ok.’

De Winnaarsdriehoek is dan binnen handbereik. En hoeft geen cent te kosten. Ik zie genoeg mensen op dit platform over een Winnaarsmentaliteit beschikken. Ze benutten de positieve aspecten van de verschillende rollen om een mooiere wereld te creëren.

Ik geef ze groot gelijk als ze besluiten het drama achter zich te laten. En op een van de Bermuda eilanden een parallelle samenleving beginnen. Maar wat een verlies zou dit zijn voor de achterblijvers!