Een relatief nieuw begrip uit de psychologie. Maar ook relevant voor de huidige geo-politiek. Afhankelijkheid. Ten kostte van de eigen autonomie.
Psychologische co-dependentie ontstaat in de vroege kindertijd. Vaak onder invloed van een emotioneel niet beschikbare ouder. Het kind ontwikkelt geen eigen identiteit. Is constant afhankelijk van externe bevestiging.
De co-dependent voelt later geen gezonde grenzen. Is niet in contact met de eigen behoeften. De co-dependent zweeft door het leven. Voelsprieten gespitst op reacties van de buitenwereld.
Het co-dependente bestaan is vermoeiend. En niet voedend. Niet voor jezelf, noch voor je omgeving. Maar dat zag ik pas toen ik het doorkreeg. Het medicijn voor de co-dependent is verantwoordelijkheid. En autonomie.
Maar juist die cocktail probeert de co-dependent te ontlopen. Bang als hij is om te falen. Vaak moet er eerst een crisis aan te pas komen. Het water aan de lippen staan. Voordat de angst getrotseerd kan worden.
De ramp voltrekt zich. De co-dependent moet gedwongen op eigen benen staan. Loskomen van de Ander. Een partner. Ouder. Familiesysteem. Misschien zelfs van een gemeenschap. Land. Of (Europese) Unie.
Hij wordt teruggeworpen op zichzelf. Terwijl daar nog niemand te vinden is. Een kritieke fase. Waar wel de basis wordt gelegd. Voor een nieuw bestaan. Eindelijk bestaansrecht. Soevereiniteit.
Deze tijd brengt alle ongezonde co-dependente patronen aan het licht. In combinatie met de (geopolitieke) crises is het een kwestie van tijd.
Voor we overstag gaan. En onszelf alsnog de juiste cocktail toedienen.
Dwars door de angst voor verantwoordelijkheid. Eindelijk echt vrij. Via autonomie naar inter-dependentie. Verbinden zonder onszelf te verliezen. Geen politicus heeft het hierover. Je snapt nu waarom.
Comments