Het leven is cyclisch. Alles behalve vierkant dus. Het vierkant dat controleert. Binnen de perken houdt. Intoomt. Maar het leven houdt niet van vierkant. De muren komen op haar af. Niemand komt vierkant ter wereld. Gelukkig maar. Het zou me een bevalling worden. Maar de vierkanten bepalen wel het straatbeeld. En dwingen tot rechtlijnigheid. Voorspelbaarheid. Als ik wist wat ik nu weet. Ik zou ze een rotschop geven. Al die vierkanten. En lekker met een bal blijven spelen. Maar ik wist niet beter. Geloofde de vierkanten. En hun vermeende stabiliteit. Het vierkant nam bezit van mij. Stap voor stap. Met hulp van het vierhoekig kartel. Opvoeding. Onderwijs. Zorg. Media. Hoekige overtuigingen werden in mijn steen gebeiteld. Als vierkant ben je nuttig. Een bouwsteen. Maar al snel kun je geen kant meer op. Ingemetseld. Verantwoordelijkheden dragend. De seizoenen niet meer voelend. De vierkante tijd laat haar sporen na. Het vierkante leven verfronst. Verkrampt. Verziekt. Maar het weet niet van wijken. Het staat als een huis. Al eeuwen en eeuwen. Tot grote frustratie. Van de cirkel van het leven. Maar de cirkels worden krachtiger. Spreken zich uit. Laten zich zien. Verbinden. Terwijl de vierkanten verstarren. Uitsluiten. Afbrokkelen. Eroderen. Als onderdeel van de eeuwige kringloop. Dan. Na eeuwen en eeuwen. Vele rondjes rond de zon. Blijkt de natuur gewoon zijn werk te doen. De cirkel weer rond te zijn. Net als de hoekstenen. Alsof het nooit anders is geweest...