Auto-mutilatie is een bekend psychologisch afweermechanisme. De auto-mutilant onderdrukt emotionele pijn door zichzelf fysiek te beschadigen.

De zelfbeschadiging kan de functie van boetedoening hebben. Begane 'zonden' worden vereffend. De pijnprikkels kunnen een gelukzalig gevoel opleveren. Regelmatig ontstaat er bij de auto-mutilant een verslaving aan de pijn.

Het wordt voor mij met de dag duidelijker. Onze samenleving lijdt aan een collectieve vorm van auto-mutilatie. Ze snijdt in haar eigen vlees en bloed om collectieve angst (voor de dood) te onderdrukken.

Teveel menselijk contact wordt vereffend met periodes van zelf-isolatie. Teveel zelfexpressie met zelfcensuur. De beloning voor gemaakte offers een illusie van veiligheid. Geleidelijk wennen psychologische ontberingen. Er ontstaat zelfs hunkering.

De auto-mutilant kan geen weerstand bieden. Hij wordt tot zelfdestructieve handelingen aangezet. Een kort moment van opluchting. En dan herhaalt de cyclus zich weer. Hij heeft professionele hulp nodig. Cognitieve gedragstherapie kan het patroon doorbreken. Maar voor echte verandering is meer nodig. Traumagerichte therapie bijvoorbeeld. Of een 'life event'.

Onze samenleving is een ernstig chronische automutilant. Ze overweegt haar arm te amputeren. In de hoop innerlijke rust te vinden. Iedere therapeut weet dat deze hoop ijdel zal blijken. De fantoompijn die volgt drijft verder tot waanzin. Een remedie is grondige (Freudiaanse) zelfanalyse. Maar of de cliënt daartoe bereid is?

Het alternatief is een 'life event'...